คุณภาพการศึกษาของไทย
นำเสนอข่าวโดย >> ทีมงานครูวันดีดอทคอม
ส่งข่าวนี้ เข้าไลน์ 
ก-
ก+
คุณภาพการศึกษาของไทย
เป็นข้อมูลที่น่าตกใจอย่างยิ่ง เมื่อได้ทราบข้อมูลจากรายงานการประชุมเวทีเศรษฐกิจโลก “เวิลด์ อีโคโนมิค ฟอรั่ม” ที่จัดอันดับคุณภาพการศึกษาของไทยในกลุ่มประเทศอาเซียนอยู่ในอันดับที่ 8 ขณะที่กัมพูชา อันดับ 6 และเวียดนาม อันดับ 7 โดยผลการจัดอันดับนี้ระบุว่า เงินไม่ใช่ปัจจัยสำคัญที่ทำให้ประเทศมีระบบการศึกษาที่ดี และการที่ครูอาจารย์มีเงินเดือนสูงก็ไม่ได้มีผลทำให้ความสามารถในการสอนสูงตามไปด้วย แม้นายจาตุรนต์ ฉายแสง รมว.ศึกษาธิการ จะให้ความสนใจ สั่งการให้ผู้เกี่ยวข้องทำการวิเคราะห์ที่มาที่ไปของข้อมูลว่าน่าเชื่อถือมากน้อยเพียงใด แต่สำหรับประชาชนทั่วไปแค่รับฟังข่าวสารไม่ต้องตรวจสอบเชิงลึกก็ปักใจเชื่อว่า “จริง”
ส่วนนายพงศ์เทพ เทพกาญจนา รองนายกรัฐมนตรี อดีต รมว.ศึกษาธิการ ยอมรับว่า ระบบการศึกษาของไทยมีปัญหามากมาย ทุกฝ่ายต้องช่วยกันทำอย่างเต็มที่ การยกระดับคุณภาพการศึกษาขึ้นอยู่กับหลักสูตรและคุณภาพผู้สอน หาก 2 ส่วนนี้ดี เชื่อว่าจะไล่ตามและแซงประเทศต่าง ๆ ได้ กระนั้นคงมิอาจปฏิเสธว่า ปัจจัยที่ทำให้คุณภาพการศึกษาถูกยกระดับขึ้นมาได้ มิใช่มีเพียง 2 ส่วนนี้ ยังมีปัจจัยอื่นด้วย ไม่ว่าพ่อแม่ผู้ปกครอง เด็กนักเรียน เจ้าของสถานศึกษา สภาพแวดล้อมต่าง ๆ รวมถึงนักการเมืองและพรรคการเมืองที่เป็นผู้กำหนดทิศทางและนโยบายให้ข้าราชการปฏิบัติตาม
กว่า 10 ปีแล้วที่เราได้ยินเรื่อง “ปฏิรูปการศึกษา” โดยแต่ละภาคส่วนที่เกี่ยวข้องล้วนได้รับโอกาสเข้ามามีส่วนร่วมกับการปรับปรุง เปลี่ยนแปลง พัฒนา “การเรียนการสอน” หลายเรื่องหลากวิธีการในอดีตได้ถูกยกเลิก แล้วนำวิธีการใหม่เข้ามาทดแทนตามกระแส “คิดใหม่ ทำใหม่” โดยนักการศึกษาระดับเกจิ บางส่วนก็มีการลอกเลียนแบบระบบการศึกษาของต่างประเทศที่เห็นว่าดีเลิศของประเทศนั้น ๆ มาใช้ในประเทศไทย จะเห็นว่า โดยภาพรวมของ “ปฏิรูปการศึกษา” มีทั้งที่ประสบความสำเร็จและที่ล้มเหลวต้องกลับไปนับหนึ่งใหม่ แต่นั่นคงไม่สำคัญเท่ากับความนิ่งและความต่อเนื่องในการดำเนินนโยบายการศึกษา
พร้อม ๆ กับการเกิดคำฮิต “ปฏิรูปการศึกษา”เราได้เห็นนักการเมืองมากหน้าหลายตาจากต่างพรรคการเมืองและพรรคการเมืองเดียวกัน สลับผลัดเปลี่ยนมานั่งเป็นเจ้ากระทรวง เฉพาะรัฐบาล “ยิ่งลักษณ์” แค่ 2 ปี มีแล้ว 4 คน ขณะเดียวกันกระทรวงนี้ได้ถูกยกฐานะจากเดิมเกรดซีเป็นเกรดเอ ด้วยการจัดสรรทุ่มเทงบประมาณมากเป็นอันดับต้น ๆ เพื่อพัฒนาระบบการศึกษาให้เจริญก้าวหน้า แต่ผลที่ได้กลับเหมือนการพายเรือวนอยู่ในอ่าง ทั้ง ๆ ที่ประเทศไทยมีผู้มากความรู้ความสามารถ “กูรูการศึกษา” อย่างล้นหลาม เพราะวันนี้เรามี “นักพูด” มากกว่า “นักปฏิบัติ”.
ที่มาของข่าว : เว็บไซต์หนังสือพิมพ์เดลินิวส์ วันที่ 4 กันยายน 2556