ปฏิรูปการศึกษาไทยควรเริ่มที่ไหน ? ทำอย่างไร ?
นำเสนอข่าวโดย >> ทีมงานครูวันดีดอทคอม
ส่งข่าวนี้ เข้าไลน์ 
ก-
ก+
ปฏิรูปการศึกษาไทยควรเริ่มที่ไหน ? ทำอย่างไร ?
โดย : วิชัย กอสงวนมิตร
ปัญหาทุกอย่างแก้ได้ หากมีผู้นำและผู้สนับสนุน และหาวิธีการที่ชาญฉลาด
ถึงเวลานี้คงไม่มีใครตั้งคำถามอีกแล้วว่า การศึกษาของไทยถึงเวลาแล้วหรือยังที่จะต้องปฏิรูป และทำไมถึงจำเป็นต้องปฏิรูป เพราะขนาดสภาปฏิรูปแห่งชาติ (สปช.) ก็ยังตั้งเป้าหมายจะรีบเร่งทำ แต่ปัญหาที่ต้องตอบโจทย์ให้ได้คือ ควรเริ่มที่ไหน ? ทำอย่างไร ? ต่างหาก
วงการศึกษาเต็มไปด้วยนักวิชาการ ครู อาจารย์ ผู้มีความรู้ทั้งนั้น จำนวนมหาศาล แต่กระทรวงศึกษาธิการกลับเป็นกระทรวงที่มีปัญหามากที่สุด พัฒนาล้าหลังจนตามประเทศเพื่อนบ้านไม่ทัน ทำให้ชวนสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับภายในสถาบันการศึกษาและกระทรวงฯ แห่งนี้ ?
ต้องยอมรับความจริงหลายประการ เช่น นโยบายการจัดการศึกษาถูกผู้ที่ไม่รู้ปัญหาจริงและนักการเมืองเข้าแทรกแซง ครูอาจารย์และเจ้าหน้าที่มีภาระงานรับผิดชอบมากมายเหลือคณา คุณภาพของสังคมและเยาวชนที่แย่ลงมาตลอดทำให้สอนยากขึ้น ฯลฯ ทำให้มีบุคลากรในวงการศึกษาจำนวนน้อยเหลือเกินที่กล้าออกมาเรียกร้องให้ทำการแก้ไขเปลี่ยนแปลง ยิ่งประจวบกับนโยบายจ้างครูอาจารย์และพนักงานเป็นเพียงลูกจ้างชั่วคราว ยิ่งทำให้หลายคนต้องคิดหนักว่าจะกล้าเปิดเผยตัวหรือไม่ ? เพราะหากไปเหยียบตาปลาเข้าวันใด ก็อาจทำให้ไม่ได้รับการต่อสัญญาจ้างทำงานก็เป็นไปได้ จนมีผู้กล่าวว่า แม้อาจารย์ในมหาวิทยาลัยก็ยังอาจต้องเป็นเหมือนเต่าที่ต้องหดหัวอยู่ในกระดอง เพราะไม่รู้ว่าหากยื่นหัวออกมาเรียกร้องแล้ว จะถูกตัดคอเมื่อไหร่
ผมเห็นด้วยกับข้อเรียกร้องข้อหนึ่งของครูอาจารย์ทั่วประเทศ ที่เรียกร้องขอให้จ้างพวกเราเป็นเจ้าหน้าที่ประจำ ไม่ใช่ครูอัตราจ้าง ไม่ใช่ลูกจ้างชั่วคราว ผมเห็นข่าวพยาบาลรวมตัวกันหลายพันที่ลานพระบรมรูปทรงม้า เพื่อเรียกร้องสิทธิ์อันพึงได้ของวิชาชีพพยาบาลแล้ว ผมรู้สึกเห็นใจที่เหล่าครูอาจารย์กลับทำไม่ได้ นี่ขนาดสิทธิและสวัสดิการของตนเองยังไม่สามารถเรียกร้อง แล้วจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะออกมาเรียกร้องให้ปฏิรูปการศึกษาไทย
การปฏิวัติเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นทั้งในไทยและโลก มักเริ่มต้นจากคนกลุ่มเล็กๆ ที่เห็นความไม่ถูกต้องและต้องการให้เกิดการเปลี่ยนแปลง วงการศึกษาไทยมีผู้มีทั้งความรู้ ชื่อเสียง ประสบการณ์มากมาย ทุกท่านล้วนแล้วแต่มีประสบการณ์ที่เจอปัญหาอย่างมากมายในการทำงาน ไฉนพวกเราจึงไม่รวมพลังกันเพื่อช่วยกันวิเคราะห์และหาทางแก้ไขปัญหา เพราะปัญหาทุกอย่างแก้ได้ หากมีผู้นำและผู้สนับสนุน และหาวิธีการที่ชาญฉลาด
ผมคงไม่เก่งพอที่จะบอกว่าผู้นำควรเป็นใคร ? วิธีการควรเป็นอย่างไร ? ผมรู้เพียงแต่ว่า ผู้นำควรมาจากทุกภาคส่วนในระบบการศึกษา แม้กระทั่งครูโรงเรียนอนุบาลและเจ้าหน้าที่ การปฏิวัติการศึกษาของไทยก็คงต้องใช้วิธีเดียวกับการปฏิวัติสยามในปี พ.ศ.2475 (ครั้งอื่นๆ เป็นเพียงการทำรัฐประหารยึดอำนาจ) โดยเริ่มจากคนกลุ่มเล็กๆ แต่มีหลายๆ กลุ่ม แล้วค่อยๆ มารวมกัน ในที่สุดก็จะกลายเป็นพลังประชาชนจำนวนมหาศาล
และควรมีเป้าหมายที่ชัดเจน อย่างน้อยสี่ข้อ คือ
1. เพื่อให้การศึกษาของชาติตอบสนองการพัฒนาประเทศในทางที่ถูกต้อง
2. เพื่อให้ราษฎรทุกหมู่เหล่าไม่ว่ารวยหรือจน เข้าถึงการศึกษาได้
3. เพื่อให้ผู้เรียนเรียนอย่างมีความสุข พัฒนาทั้งด้านความรู้และจิตใจ
4. เพื่อให้บุคลากรทางการศึกษา มีความมั่นคงและมีความสุขในการทำงาน
ทุกวันนี้ไม่ว่านักเรียน นักศึกษา ครูอาจารย์ เจ้าหน้าที่ ทางการศึกษาจำนวนมาก ตกอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์ จากนโยบายการศึกษาที่ผิดพลาดชนิด “เดินเข้าป่ารกทึบมานาน” ถ้าทุกฝ่ายไม่ช่วยกันหาทางออกจากป่า เราก็คงจะวนเวียนอยู่ในป่าทึบอีกนาน
ที่มาของข่าว : หนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจ วันที่ 24 พฤศจิกายน 2557